Daar stond ik dan
bij de dames wc’s op Schiphol water in mijn gezicht te gooien, om mijn betraande gezicht te laten bijtrekken.
Dikke tranen rolden over mijn wangen. Ik had zichtbaar rode ogen en een snotneus. Zo kon ik niet door de deur lopen zo meteen.
Aan de andere kant van de schuifdeuren staan namelijk mijn ouders, mijn zus en een vriendin met haar kinderen. Zij zijn hélemaal blij dat ik eindelijk weer in Nederland ben. Dus ik zal straks ook enthousiast mogen doen wanneer ik door de deur loop.
Het is niet zo dat ik niet blij ben hen te zien, het is niet dat ik niet van ze houd. Integendeel.
Mijn lichaam is hier, maar het voelt zo leeg vanbinnen. Diep in mijn hart had ik véél liever in India gebleven. Het afscheid deed deze keer meer zeer dan alle andere keren.
Ik zat zó op mijn plek in Dharamsala.
Zó voelde het om te zijn. En te gaan in de flow van het leven.
Gewoon mezelf te zijn.
Dit had ik onderschat toen ik in 2009 mijn huis verkocht en mijn hart volgde.
Op naar de vrijheid, waar ik zo naar verlangde, maar die ik zelfs als ZZP’er binnen de sport mezelf niet kon geven.
Ik bleek een echte work-a-holic te zijn. Een perfectionist. Een bikkel. Het leek zo mooi aan de buitenkant. Die jonge meid die het goed voor elkaar had.
En toch. Ik voelde me niet happy, niet vrij of gelukkig. Verre van dat zelfs.
En rust?! Dat gunde ik mezelf niet.
Bang dat mensen me lui zouden vinden. Angst om als zelfstandig ondernemer niet voldoende werk te hebben om de hypotheek te kunnen betalen.
Als echte sporty spice waren pijn en emoties er ‘om ze uit te schakelen’.
Janken was voor mietjes. En zinnen als ‘de vuile was niet buiten hangen’ of ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ waren mij niet vreemd als Brabants meisje.
Tot ik er klaar mee was.
En mijn gevoel wél ging volgen.
Ik deed mijn eigen ding. Voelde het onbegrip van de mensen om me heen.
Maar Naath, als je dan straks terugkomt? Dan heb je niks meer.
Geen geld, geen huis, geen werk. Ben je gek geworden?
Je hebt zo veel opgebouwd (HBO-studie aan de sportacademie afgerond, koophuis, autootje voor de deur, werk als ZZP’er na enkele jaartjes loondienst), en dat gooi je allemaal weg?
Ja, dat heb ik gedaan. Ik heb alles losgelaten omdat mijn hart het me vertelde
‘Ga reizen!’
En ja, natuurlijk vond ik het spannend. Rete spannend. Dat avontuur, maar ik deed het wel.
Omdat ik vóelde dat dat mijn manier was.
Uiteindelijk ben ik 4,5 jaar onderweg geweest, totdat ik Berry ontmoette in Oostenrijk.
Een poosje daarvoor had ik mijn wens de kosmos ingestuurd.
De wens om verliefd te worden.
Of op de juiste persoon, of op de juiste plek. Want ik was moe om steeds in mijn eentje de plannen te maken, het feestje te maken en te bedenken en regelen ‘waar ga ik nu weer naar toe’.
En zo kwam het dat ik ineens samen woonde met Berry. Op een flat 10 hoog in Schiedam.
Waar ik wanneer ik naar buiten keer voor mijn idee alleen maar stenen, stenen en nog eens stenen zag.
Dit was best een pittige overgang na 4,5 reizen en vooral heel heel heel veel buiten zijn.
Dit was het begin van een nieuwe fase. Opnieuw op gevoel gestart. Het is dat gevoel dat ik volg.
Het innerlijke weten.
Opnieuw ging ik het avontuur aan.
Opnieuw de omgeving die ‘er wat van vond’
Ga je nu gelijk samenwonen dan? ‘Ja, maar Berry is bijna 10 jaar ouder dan jij’ ‘Wat ga je nu doen dan?’.
En opnieuw ik die mijn gevoel volgde.
Het leek wel of er in 4,5 jaar eigenlijk niets was veranderd….
Alles en iedereen was nog hetzelfde hier.
Alleen, ík was wel veranderd vanbinnen.
Ik heb echt f#cking het leven geleefd en gevoeld. Intens. In alle vezels van mijn zijn. In al die jaren reizen door al die verschillende landen met die duizenden ontmoetingen.
Zó veel geleerd. Over het leven. Over mezelf. Over waarom ik hier op aarde ben. Wat ik te doen heb. Wie ik ben.
En dat maakt dat ik NU, als mama van twee kinderen (Brian 2016 en Kady (2018) met Berry in Schiedam woon en nog steeds dat gevoel heb.
In dat burgerlijke leven waar ik vroeger tegen aan schopte. Waar ik soms echt van kotste. Bowlen en erna steengrillen. ‘Gezellig’ met elkaar. Of in mijn nette kleren kerst vieren.
En NU? Nu woon ik in dat rijtjeshuis en ben ik wél gelukkig.
