In 2003 vertrok ik, kapot van liefdesverdriet, naar Nepal.
Ik dacht: f#ck it, ik ga weg. Ik had geen idee dat die keuze mijn hele leven zou veranderen.
Ben je nieuw hier? Kijk zeker ook naar mijn UIT-knop bundel
Jouw dromen beginnen bij stilte. Zet je uit-knop aan.
Jouw dromen beginnen bij stilte. Zet je uit-knop aan.
Hi! Jij die aan de andere kant mijn eerste verhaal uit de 'Op reis naar f#ck it land' leest. Leuk dat je er bent.
Ik heb even gedacht, met welk verhaal ga ik deze bundel beginnen? En al snel wist ik het.
Deze stage is het begin geweest van mijn huidige leven én daarom is dit deel 1 van de bundel. Namaste.
Ik heb even gedacht, met welk verhaal ga ik deze bundel beginnen? En al snel wist ik het.
Deze stage is het begin geweest van mijn huidige leven én daarom is dit deel 1 van de bundel. Namaste.
HET EINDE VAN EEN DROOM
Het was 2003.
Ik weet het nog goed, omdat het zó intens heftig voelde.
Ik studeerde aan de ALO (Academie voor Lichamelijke Opvoeding) in Tilburg en mijn vriend die ook aan de ALO studeerde, we waren ruim een jaar samen, maakte het (zo leek het op dat moment, lekker naïef) van de een op de andere dag uit.
Daar was ik écht kapot van.
Stiekem zag ik ons het standaard huisje-boompje-beestje leven leiden en ineens viel die droom in duigen.
Net deze week was het praktijk tentamen week. Dus tussen de huilbuien door, jankend onder de douche en mezelf rot voelen fietste ik naar school, rende zo hard als ik kon de 400m, maakte wreeftrappen voor mijn voetbal tentamen en stootte ik kogel.
Om daarna terug in zelfmedelijden te zakken.
Binnenin mij voelde het als een groot zwart gat.
Ik weet het nog goed, omdat het zó intens heftig voelde.
Ik studeerde aan de ALO (Academie voor Lichamelijke Opvoeding) in Tilburg en mijn vriend die ook aan de ALO studeerde, we waren ruim een jaar samen, maakte het (zo leek het op dat moment, lekker naïef) van de een op de andere dag uit.
Daar was ik écht kapot van.
Stiekem zag ik ons het standaard huisje-boompje-beestje leven leiden en ineens viel die droom in duigen.
Net deze week was het praktijk tentamen week. Dus tussen de huilbuien door, jankend onder de douche en mezelf rot voelen fietste ik naar school, rende zo hard als ik kon de 400m, maakte wreeftrappen voor mijn voetbal tentamen en stootte ik kogel.
Om daarna terug in zelfmedelijden te zakken.
Binnenin mij voelde het als een groot zwart gat.
F#CK IT, IK GA WEG
Maar niet voor lang.
Ik besloot om te doen alsof het me niet raakte.
Dat verdiende hij niet.
En!
Een dag of twee drie later zag ik een briefje op het mededelingenbord hangen met de vraag van Renée en Bianca, 'wie wil er stage lopen in Nepal? Op Global Collegiate School in Pokhara?'
Maar niet voor lang.
Ik besloot om te doen alsof het me niet raakte.
Dat verdiende hij niet.
En!
Een dag of twee drie later zag ik een briefje op het mededelingenbord hangen met de vraag van Renée en Bianca, 'wie wil er stage lopen in Nepal? Op Global Collegiate School in Pokhara?'
Zij volbrachten daar hun LIO stage en wensten dat er het jaar erop opnieuw twee studenten vanuit de Fontys zouden afreizen.
Omdat ik in die tijd niet héél zeker als gymjuf voor de klas als stond én mezelf niet per se 4 maanden met een sleutelbos van de kleedkamers, een trainingspak en een fluitje om mijn nek op een middelbare school stage zag lopen, dacht ik ' f#ck it allemaal hier, ik wil weg.
Zodoende meldde ik me aan.
En ik mocht gaan!
Samen met Koen, die bij mij in het leerjaar zat.
Oh. zo spannend! Want ja ik wilde weg.
En ja, ik was nog nooit (alleen) buiten Europa op vakantie geweest.
We troffen onze voorbereidingen en een paar maanden later stonden we op Brussel Aiport en werden we door onze familie uitgezwaaid.
Het avontuur tegemoet.
CULTUUR SHOCK IN NEPAL
Holi moli.
Wat een cultuur shock.
Kathmandu Airport...
Nu houd ik van het land, maar toen we in de avond landden (nooit ideaal) was ik bang, ik voelde me niet veilig.
Binnen no time zat achterin de taxi, waar een dekentje op de veren lag met mijn rugzak op mijn schoot geklemd in een soort van shock naar buiten te kijken.
De lucht rook naar uitlaatgassen, wierook en iets wat ik niet kon plaatsen.
Mijn hart bonsde in mijn keel. In het schijnsel van de straatlantaarns zag ik geiten, kippen en koeien langs kapotte auto’s, hutjes en opwaaiend stof lopen.
Geen verharde wegen, maar een bumpy dirt road waar de taxi chauffeur slalom reed rondom grote stenen en keien.
Waar was ik in hemelsnaam beland?
Waar heb ik met mijn grote mond nu weer JA tegen gezegd dacht ik.
F#ck, vier maanden stage lopen....
Hier, in dit land?
In het hotel aangekomen gingen we snel naar onze kamer en aten de laatste Sultana's op, omdat we allebei niet wisten wat we te eten zouden krijgen. Koen vond het net zo spannend als ik.
EEN NIEUWE BLIK IN HET OCHTENDLICHT
Toen ik de volgende ochtend het gordijn opzij schoof, scheen het zonlicht op de straten.
Alsof iemand fluisterde: 'Het komt goed.’
Onrust en spanning ebden weg, rust en vertrouwen kwamen er voor in de plaats.
In Thamel vonden we een restaurantje om te ontbijten om erna met een binnenlandse vlucht naar Pokhara te vliegen.
We gingen naar de aiport, en bij het eerste het beste raampje bij de baliesw kochten we ons ticket. De eerste vlucht was nog zo'n 3 uur wachten.
Later zagen we dat er meer balies van andere maatschappijen waren en bleek dat we eerder hadden kunnen vliegen.
Nou ja, even balen en weer een les wijzer zeg ik nu.
Op dat moment voelde ik me zo blond en dom.
Ik vond het al raar dat er geen eerdere vluchten waren, maar liet me makkelijk overhalen het ticket te kopen van deze meneer.
Blijkbaar had ik nog genoeg te leren hier.
EEN VLUCHT LANGS DE HIMALAYA
Omdat ik in die tijd niet héél zeker als gymjuf voor de klas als stond én mezelf niet per se 4 maanden met een sleutelbos van de kleedkamers, een trainingspak en een fluitje om mijn nek op een middelbare school stage zag lopen, dacht ik ' f#ck it allemaal hier, ik wil weg.
Zodoende meldde ik me aan.
En ik mocht gaan!
Samen met Koen, die bij mij in het leerjaar zat.
Oh. zo spannend! Want ja ik wilde weg.
En ja, ik was nog nooit (alleen) buiten Europa op vakantie geweest.
We troffen onze voorbereidingen en een paar maanden later stonden we op Brussel Aiport en werden we door onze familie uitgezwaaid.
Het avontuur tegemoet.
CULTUUR SHOCK IN NEPAL
Holi moli.
Wat een cultuur shock.
Kathmandu Airport...
Nu houd ik van het land, maar toen we in de avond landden (nooit ideaal) was ik bang, ik voelde me niet veilig.
Binnen no time zat achterin de taxi, waar een dekentje op de veren lag met mijn rugzak op mijn schoot geklemd in een soort van shock naar buiten te kijken.
De lucht rook naar uitlaatgassen, wierook en iets wat ik niet kon plaatsen.
Mijn hart bonsde in mijn keel. In het schijnsel van de straatlantaarns zag ik geiten, kippen en koeien langs kapotte auto’s, hutjes en opwaaiend stof lopen.
Geen verharde wegen, maar een bumpy dirt road waar de taxi chauffeur slalom reed rondom grote stenen en keien.
Waar was ik in hemelsnaam beland?
Waar heb ik met mijn grote mond nu weer JA tegen gezegd dacht ik.
F#ck, vier maanden stage lopen....
Hier, in dit land?
In het hotel aangekomen gingen we snel naar onze kamer en aten de laatste Sultana's op, omdat we allebei niet wisten wat we te eten zouden krijgen. Koen vond het net zo spannend als ik.
EEN NIEUWE BLIK IN HET OCHTENDLICHT
Toen ik de volgende ochtend het gordijn opzij schoof, scheen het zonlicht op de straten.
Alsof iemand fluisterde: 'Het komt goed.’
Onrust en spanning ebden weg, rust en vertrouwen kwamen er voor in de plaats.
In Thamel vonden we een restaurantje om te ontbijten om erna met een binnenlandse vlucht naar Pokhara te vliegen.
We gingen naar de aiport, en bij het eerste het beste raampje bij de baliesw kochten we ons ticket. De eerste vlucht was nog zo'n 3 uur wachten.
Later zagen we dat er meer balies van andere maatschappijen waren en bleek dat we eerder hadden kunnen vliegen.
Nou ja, even balen en weer een les wijzer zeg ik nu.
Op dat moment voelde ik me zo blond en dom.
Ik vond het al raar dat er geen eerdere vluchten waren, maar liet me makkelijk overhalen het ticket te kopen van deze meneer.
Blijkbaar had ik nog genoeg te leren hier.
EEN VLUCHT LANGS DE HIMALAYA
En dan....
Deze vlucht. Wauw wauw wauw!
In een klein vliegtuigje (spannend!!!) zat ik de hele vlucht gekluisterd aan het raam.
Er was een vriendelijke meneer die me had aangeboden om aan de andere kant van het vliegtuig te zitten.
Hij vloog vaker en gunde mij het stunning uitzicht.
Bergen bergen bergen.
Sneeuwtoppen waar je U tegen zegt.
Echt zo waanzinnig mooi!
Hier werd ik voor het eerst tot in mijn ziel geraakt door de schoonheid van Nepal.
Door de schoonheid van Moeder Aarde.
Tranen van geluk stilletjes in mijn ogen. Een dikke dankjewel voor deze man, die zijn stoel aanbood, zodat ik eerste rang uitzicht had voor de vlucht van zo'n 20 minuten.
VERLIEFD OP NEPAL
Eenmaal in Pokhara werden we opgehaald voor Hari. Een van de docenten van Global Collegiate School.
Wat een lieve man.
Ik voelde me zó welkom.
Na dit ontbijt, deze vlucht én het welkom zag de wereld en de komende vier maanden er ineens héél anders uit dan gisteravond op de airport kan ik je vertellen.
De dagen, weken en maanden die volgenden werd ik meer en meer verliefd op dit prachtige land.
De lieve mensen, de schitterende natuur, wow!
Elke dag zag ik de Annapurna wanneer ik het raam van mijn kamer in het Girls Hostel opende (de leerlingen zitten intern) en dat doet wat met een mens.
De geuren, de kleuren, het eten.
VAN OVERLEVEN NAAR GROEIEN
Koen en ik gaven dagelijks les.
Werden creatief met materialen. Oude fietsbanden gebruikten we als hoepels voor estafette spellen. We kochten linten voor kat-en-muis-tikkertje. Introduceerden sportkleding, zodat ook de meisje vrij mee konden doen met de gym (iets wat in een school uniform met rok niet het geval is).
We kochten matrassen zodat we ook konden turnen, ik gaf aerobics aan de vrouwelijke docenten (in Sari) en schreven onze scriptie in de avonduren.
Hiervoor mochten we de secretariaat office gebruiken op school, waarnaar ik in het maanlicht terugliep naar het Hostel.
Me dan verwonderen hoe krachtig de maan is, zeker wanneer het volle maan is.
Op onze vrije dagen fietsten we naar Lake Side, voor een pizza of een stuk appeltaart aan het Fewa Tal, met uitzicht op de tempel.
We maakten een uitstapje naar Cheetwan National Park én liepen in record tempo naar Annapurna Basecamp en zaten voor de eerste keer in ons leven in een Tatapani (wat warm water betekent: oftewel hotspring).
Wow!
DANKBAARHEID VOOR ALLES WAT BRAK
Deze vlucht. Wauw wauw wauw!
In een klein vliegtuigje (spannend!!!) zat ik de hele vlucht gekluisterd aan het raam.
Er was een vriendelijke meneer die me had aangeboden om aan de andere kant van het vliegtuig te zitten.
Hij vloog vaker en gunde mij het stunning uitzicht.
Bergen bergen bergen.
Sneeuwtoppen waar je U tegen zegt.
Echt zo waanzinnig mooi!
Hier werd ik voor het eerst tot in mijn ziel geraakt door de schoonheid van Nepal.
Door de schoonheid van Moeder Aarde.
Tranen van geluk stilletjes in mijn ogen. Een dikke dankjewel voor deze man, die zijn stoel aanbood, zodat ik eerste rang uitzicht had voor de vlucht van zo'n 20 minuten.
VERLIEFD OP NEPAL
Eenmaal in Pokhara werden we opgehaald voor Hari. Een van de docenten van Global Collegiate School.
Wat een lieve man.
Ik voelde me zó welkom.
Na dit ontbijt, deze vlucht én het welkom zag de wereld en de komende vier maanden er ineens héél anders uit dan gisteravond op de airport kan ik je vertellen.
De dagen, weken en maanden die volgenden werd ik meer en meer verliefd op dit prachtige land.
De lieve mensen, de schitterende natuur, wow!
Elke dag zag ik de Annapurna wanneer ik het raam van mijn kamer in het Girls Hostel opende (de leerlingen zitten intern) en dat doet wat met een mens.
De geuren, de kleuren, het eten.
VAN OVERLEVEN NAAR GROEIEN
Koen en ik gaven dagelijks les.
Werden creatief met materialen. Oude fietsbanden gebruikten we als hoepels voor estafette spellen. We kochten linten voor kat-en-muis-tikkertje. Introduceerden sportkleding, zodat ook de meisje vrij mee konden doen met de gym (iets wat in een school uniform met rok niet het geval is).
We kochten matrassen zodat we ook konden turnen, ik gaf aerobics aan de vrouwelijke docenten (in Sari) en schreven onze scriptie in de avonduren.
Hiervoor mochten we de secretariaat office gebruiken op school, waarnaar ik in het maanlicht terugliep naar het Hostel.
Me dan verwonderen hoe krachtig de maan is, zeker wanneer het volle maan is.
Op onze vrije dagen fietsten we naar Lake Side, voor een pizza of een stuk appeltaart aan het Fewa Tal, met uitzicht op de tempel.
We maakten een uitstapje naar Cheetwan National Park én liepen in record tempo naar Annapurna Basecamp en zaten voor de eerste keer in ons leven in een Tatapani (wat warm water betekent: oftewel hotspring).
Wow!
DANKBAARHEID VOOR ALLES WAT BRAK
Tijdens deze stage, aan de andere kant van de wereld.
Op het dak van de wereld beter gezegd, leerde ik mezelf goed kennen.
Leerde ik dat de wereld véél meer is dan huisje-boompje-beestje, zoals ik leerde van mijn ouders, familie, docenten.
Hier, tijdens deze 4 maanden kreeg ik zelfvertrouwen, vertrouwen in mezelf en vertrouwen in de toekomst.
Bovenal gingen mijn ogen en hart ópen.
Wat ben ik mijn toenmalige vriendje NU dankbaar dat hij het toen uit maakte.
Zelf had ik dat niet gedaan, terwijl als ik eerlijk ben die relatie nou niet per se gezond was om het zo maar zachtjes uit te drukken.
In Nepal is er een poort in mijn binnenste open gegaan.
Wanneer dat gebeurt verandert dat je ogen en hoe je de wereld ziet.
MORAAL VAN HET VERHAAL
Soms voelt iets als het einde. Maar als je durft te vertrouwen, en te vertrekken, kan het juist het begin zijn van iets groters dan je ooit hebt durven dromen.
MINI OPDRACHT VOOR JOU
Als je terug kijkt in jouw leven. Wat voor geschenken heb jij gekregen vanuit iets wat eerder een catastrofe leek te zijn?
Benoem het in gedachten, ga nog eens langs de gebeurtenissen of schrijf ze op.
Doorvoel vooral de dankbaarheid voor je kado.
En zie of er iets is wat op dit moment in je leven speelt wat wellicht, als jij er anders naar kan kijken, een geschenk wordt wat je uit mag pakken.
Op het dak van de wereld beter gezegd, leerde ik mezelf goed kennen.
Leerde ik dat de wereld véél meer is dan huisje-boompje-beestje, zoals ik leerde van mijn ouders, familie, docenten.
Hier, tijdens deze 4 maanden kreeg ik zelfvertrouwen, vertrouwen in mezelf en vertrouwen in de toekomst.
Bovenal gingen mijn ogen en hart ópen.
Wat ben ik mijn toenmalige vriendje NU dankbaar dat hij het toen uit maakte.
Zelf had ik dat niet gedaan, terwijl als ik eerlijk ben die relatie nou niet per se gezond was om het zo maar zachtjes uit te drukken.
In Nepal is er een poort in mijn binnenste open gegaan.
Wanneer dat gebeurt verandert dat je ogen en hoe je de wereld ziet.
MORAAL VAN HET VERHAAL
Soms voelt iets als het einde. Maar als je durft te vertrouwen, en te vertrekken, kan het juist het begin zijn van iets groters dan je ooit hebt durven dromen.
MINI OPDRACHT VOOR JOU
Als je terug kijkt in jouw leven. Wat voor geschenken heb jij gekregen vanuit iets wat eerder een catastrofe leek te zijn?
Benoem het in gedachten, ga nog eens langs de gebeurtenissen of schrijf ze op.
Doorvoel vooral de dankbaarheid voor je kado.
En zie of er iets is wat op dit moment in je leven speelt wat wellicht, als jij er anders naar kan kijken, een geschenk wordt wat je uit mag pakken.
Heb jij een vraag?
Dan maak ik er een blog over! Stuur me een DM of mail me op nathalie@nandita.nl
