Ben je nieuw hier? Kijk zeker ook naar mijn UIT-knop bundel
Jouw dromen beginnen bij stilte. Zet je uit-knop aan.
Van paragliden naar platgespoten in een helikopter
Eén moment was ik nog vol adrenaline en verliefd, zwevend door de lucht tijdens het paragliden in Westendorf.
Het volgende moment lag ik plat in een helikopter, onderweg naar Innsbruck met een gebroken rug.
Ik herinner me hoe warm het was, hoe dorstig ik was, maar ik mocht niets drinken, eerst de foto's afwachten.
Hoe ik naar boven keek, de bergen wilde zien, maar plat op mijn rug lag. Onzeker, machteloos, wachtend. En ook wel eenzaam.
Daarover deel ik je vandaag meer
Hoe ik naar boven keek, de bergen wilde zien, maar plat op mijn rug lag. Onzeker, machteloos, wachtend. En ook wel eenzaam.
Daarover deel ik je vandaag meer
De eenzaamheid in het ziekenhuis
In het ziekenhuis werden foto’s en een scan gemaakt en daarna lag ik op een bed in de gang tegen de muur te starten naar het plafond, wachtend op de uitslag.
De morfine hield de pijn weg, maar niet de angst, de gedachten en mijn zorgen.
Hoe erg is mijn rug er aan toe? Moet ik geopereerd worden? Hoe zwaar wordt de revalidatie?
De morfine hield de pijn weg, maar niet de angst, de gedachten en mijn zorgen.
Hoe erg is mijn rug er aan toe? Moet ik geopereerd worden? Hoe zwaar wordt de revalidatie?
Mijn Duits was slecht wat maakte dat de overgave nóg groter was.
Mijn ouders moest ik nog bellen om het 'goede nieuws' te gaan vertellen en daar keek ik niet echt naar uit als je snapt wat ik bedoel .
En toen was daar een lieve verpleegkundige. Ze gaf me een wattenstaafje met een beetje vocht waar ik op kon zuigen, ze streek door mijn haren, droogde mijn stille tranen terwijl ze mijn schaafwonden verzorgde. In die kleine aanraking voelde ik: me kwetsbaar en... wat is het fijn om gezien te worden.
Mijn ouders moest ik nog bellen om het 'goede nieuws' te gaan vertellen en daar keek ik niet echt naar uit als je snapt wat ik bedoel .
En toen was daar een lieve verpleegkundige. Ze gaf me een wattenstaafje met een beetje vocht waar ik op kon zuigen, ze streek door mijn haren, droogde mijn stille tranen terwijl ze mijn schaafwonden verzorgde. In die kleine aanraking voelde ik: me kwetsbaar en... wat is het fijn om gezien te worden.
Een herinnering uit India: zorgen voor een ander
Mijn gedachten gingen terug naar een paar jaar eerder, in India. Een Canadese jongen had daar ook zijn rug gebroken tijdens het paragliden.
We vonden hem met de coördinaten en GPS, maakten een bamboe-brancard, en vervoerden hem in een oude jeep over hobbelwegen. Dat was stukken langzamer en pijnlijker dan mijn luxe vlucht met de heli.
En... in India is de zorg écht wel anders dan hier in Oostenrijk (of Nederland).
Hij kreeg een emmer met water om zichzelf te wassen. Maar hoe dan?
Dus ik vroeg om warm water en waste hem, droogde hem af en hielp met aankleden.
In India staan er food stalletjes buiten het ziekenhuis en de meeste (grote) families brengen hun gezinsleden dampende maaltijdem met rijst, dhal, chapati en een kruidige curry.
En zo maakte ik sandwiches en salades voor hem, stapte op de bus en bracht het naar het ziekenhuis.
Ook haalde ik beneden in de ziekenhuisapotheek medicatie, zodat deze toegediend kon worden, want no way dat hij zelf naar beneden kon lopen.
Ik deed dit alles met met liefde en een bepaalde vanzelfsprekendheid.
Want ik had de tijd, de ruimte en ik vond het al erg genoeg voor hem. Daarnaast leerde mijn oma me 'wie goed doet god ontmoet' en dat we er voor elkaar als medemens gewoon mogen zijn.
We vonden hem met de coördinaten en GPS, maakten een bamboe-brancard, en vervoerden hem in een oude jeep over hobbelwegen. Dat was stukken langzamer en pijnlijker dan mijn luxe vlucht met de heli.
En... in India is de zorg écht wel anders dan hier in Oostenrijk (of Nederland).
Hij kreeg een emmer met water om zichzelf te wassen. Maar hoe dan?
Dus ik vroeg om warm water en waste hem, droogde hem af en hielp met aankleden.
In India staan er food stalletjes buiten het ziekenhuis en de meeste (grote) families brengen hun gezinsleden dampende maaltijdem met rijst, dhal, chapati en een kruidige curry.
En zo maakte ik sandwiches en salades voor hem, stapte op de bus en bracht het naar het ziekenhuis.
Ook haalde ik beneden in de ziekenhuisapotheek medicatie, zodat deze toegediend kon worden, want no way dat hij zelf naar beneden kon lopen.
Ik deed dit alles met met liefde en een bepaalde vanzelfsprekendheid.
Want ik had de tijd, de ruimte en ik vond het al erg genoeg voor hem. Daarnaast leerde mijn oma me 'wie goed doet god ontmoet' en dat we er voor elkaar als medemens gewoon mogen zijn.
En nu was ik degene die mocht ontvangen
En toen, slechts 2 a 3 maanden later, brak ik zelf mijn rug.
En nu mocht ik deze les in ontvangen ervaren en leren.
En nu mocht ik deze les in ontvangen ervaren en leren.
Het was niet makkelijk. Ik was gewend te geven, voor anderen te zorgen.
Een zelfstandige, jonge, sporty spice.
En nu moest ik ervaren dat anderen voor mij zorgden: de verpleegkundige in Innsbruck ziekenhuis over wieik net al schreef, maar ook de nachtverpleger die me een po onderhield. Dietmar (alias Didi, may he RIP) die me bezocht in het ziekenhuis en mij ophaalde en weer naar Westendorf bracht toen ik mijn ontslag kreeg.
Wie al boodschappen had gedaan en voor me kookte.
Mijn vader die mijn auto naar Nederland reed en mijn moeder waarbij ik op de achterbank mocht liggen terug naar Brabant.
En zo woonde ik ineens weer even thuis.
Een zelfstandige, jonge, sporty spice.
En nu moest ik ervaren dat anderen voor mij zorgden: de verpleegkundige in Innsbruck ziekenhuis over wieik net al schreef, maar ook de nachtverpleger die me een po onderhield. Dietmar (alias Didi, may he RIP) die me bezocht in het ziekenhuis en mij ophaalde en weer naar Westendorf bracht toen ik mijn ontslag kreeg.
Wie al boodschappen had gedaan en voor me kookte.
Mijn vader die mijn auto naar Nederland reed en mijn moeder waarbij ik op de achterbank mocht liggen terug naar Brabant.
En zo woonde ik ineens weer even thuis.
En gek genoeg voelde het licht, juist omdat ik eerder had ervaren hoe het is om zélf te geven. Vanzelfsprekend. Liefdevol. Makkelijk.
Als ik dat met liefde had gedaan, waarom zou ik anderen die kans ontzeggen?
En zo kon ik makkelijker ontvangen dan ik vooraf wellicht had gekund.
Als ik dat met liefde had gedaan, waarom zou ik anderen die kans ontzeggen?
En zo kon ik makkelijker ontvangen dan ik vooraf wellicht had gekund.
De les: hulp ontvangen is ook een vorm van liefde
Wat ik leerde is dit: hulp vragen en hulp ontvangen.
Het is kwetsbaar. Je stelt je open. Je zegt eigenlijk: ik kan het niet alleen.
Het is kwetsbaar. Je stelt je open. Je zegt eigenlijk: ik kan het niet alleen.
En precies daar, in die kwetsbaarheid, ontstaat verbinding.
Ook nu wij in Oostenrijk wonen hebben we bij heel veel zaken hulp nodig.
Waar kan je je auto laten importeren?
Bij welke belastingadviseur, kapper, huisarts, tandarts zijn jullie en waarom?
Soms een kort momentje van de 80+ buurvrouw, of ze even een oogje in het zeil kan houden op Brian en Kady.
Hulp bij het invullen van (belangrijke) papieren.
Vragen of iemand net Duits kan spreken in plaats van zwaar dialect.
Nog een keertje iets extra uitleggen, bij een gesprek over verzekeringen bijvoorbeeld.
Etc
Mini-opdracht voor jou
Sta eens stil bij jezelf en stel je deze vragen:
- Wanneer voelde jij je voor het laatst alleen? Wat deed dat met je? Welke kant van jou komt dan wellicht meer naar boven?
- Waarin vind jij het moeilijk om hulp te ontvangen? En waarin wellicht makkelijk? Denk aan praktische dingen, maar ook emotionele steun.
- Kun je iemand vandaag toestaan iets voor jou te doen? Al is het klein, een boodschap aannemen, een kopje koffie laten maken, een luisterend oor, een arm om je heen.
📓 Schrijf dit eens op en reflecteer. Soms begint helen niet bij meer doen, maar bij meer ontvangen.
Geven en ontvangen mogen in balans komen.
Geven en ontvangen mogen in balans komen.
Heb jij een vraag?
Dan maak ik er een blog over! Stuur me een DM of mail me op nathalie@nandita.nl
0 Comments