een verhalen bundel over loslaten, keuzen maken en het leven écht beleven

MUMBAI; HET BEGIN VAN EEN ONVERWACHTE REIS

Ben je nieuw hier? Kijk zeker ook naar mijn UIT-knop bundel
Jouw dromen beginnen bij stilte. Zet je uit-knop aan.

Het begon allemaal in Mumbai, een stad die nooit slaapt.
Als Westerse backpacker voelde ik me er tegelijk thuis, zo veel léven, kleur én de zee
E tegelijk wat verloren. Het is en blijft een geweldig grote stad. En stiekem voel ik me in kleine dorpjes prettiger ofzo.
Terwijl ik daar rondliep besloot ik een sap shopje in te lopen voor een verse juice.
Hier ontmoette ik toevallig twee reizigers die me vertelden over Panchgani. Een bijzondere een plek.
'Panch' betekent 5 en 'gani' iets als heuvels. Het is een plek met dorpen tussen de bergen én beroemd vanwege de aardbeien.

Op dat moment had ik geen idee dat dit gesprek mijn pad compleet zou veranderen.

PANCHGANI, MIJN EERSTE AANRAKING MET PARAGLIDING

Op doorreis vanuit Ajanta en Ellora zakte ik meer richting het zuiden en besloot naar Panchgani te gaan.
Hier in het centrum stapte ik uit en vroeg naar de camping waar de Spaanse en Portugese mensen uit het sap zaakje het over hadden gehad.
Nergens vond ik een bord of richting.
Veel mensen keken me vragend aan, maar....
Uiteindelijk, na een half uurtje lopen kwam ik terecht in een klein kamp.
Een camp van de Canadees Andre.
Een paragliding kamp.

Er werd me gevraagd waar mijn 'glider' was? Mijn wat? Ik dacht 'waar hebben ze het over'.
Ook al was ik geen pilot. Ik was van harte welkom en kreeg een tentje aangeboden voor de nacht.

We kookten samen op vuur, deelden verhalen, er werd muziek gemaakt, gechillt.
Ik kocht groenten en fruit op de lokale markt, het uitzixht was stunning en het voelde als een pauze voor me. Ik kon hier, in India, gewoon van de zon genieten in mijn bikini, Holi Moli.
En! Ik maakte mijn eerste tandemvlucht met 'Hairy Dave' waar ik nog steeds mee bevriend ben.
Het moment dat ik mijn voeten losliet van de grond en de wind me omhoog droeg, voelde ik een vrijheid die ik nog nooit had ervaren.

Daar werd een zaadje geplant.

BIR; DE DROOM DIE GROEIT

Mijn reis ging door, want ik was 'pas' een maand of 6 onderweg en had nog niet de rust zoals ik die later zou voelen om weken op één plek te zijn.

Door naar Sri Lank, Maleisïe, Cambodja, Vietnam.
En een jaar later besloot ik terug te gaan naar Panchgani. Vliegen doe je in de seizoenen.
En ja hoor! Dezelfde vrienden waren daar.

Na een paar weken gingen zij met de trein naar het noorden.
En ik besloot mee te gaan. Op naar Himachal Pradesh. Een nieuw avontuur.
Bir, een kleine Tibetaande nederzetting.
Bir, de paragliding-hoofdstad van India. Daar vloog ik opnieuw tandem, dit keer met Urs, een ervaren Zwitserse piloot. Die vlucht maakte alles duidelijk: dit wil ik niet alleen beleven, dit wil ik zelf kunnen.
Een andere keer zal ik je vertellen over de ritjes op de motor hier, naar Dharamshala, de plek waar de Dalai Lama teachings geeft, hoe ik Tenzin Palmo ontmoette en meer.

WESTENDORF; LEREN VLIEGEN

Om serieus te leren paragliden koos ik voor een school in Westendorf, Oostenrijk.
Leren vliegen kan ook in India, in Bir zelf of in Khamset, maar dat vond ik qua veiligheid toch iets te spannend...

In Westendorf leerde ik stap voor stap de kunst van het paragliden.

hoe je je glider controleert
je lijnen controleert
hoe je thermieken vindt tijdens het vliegen
welke wolken je wat willen vertellen
hoe je veilig start en landt
en vooral: hoe je je mindset inzet bij elke beslissing in de lucht

Van de 'oefenwei', naar de eerste babyvluchtjes.
Naar een vlucht van echt wel hoogte met radio-begeleding door een docent bij de start én eentje bij het landingsveld.
Elke dag werd ik beter. Elke vlucht gaf me meer vertrouwen.
Uren en meters maken.

Ik voelde me vrijer dan ooit.
Spannend én gaaf!

DE DAG DAT ALLES VERANDERDE

Tot die ene dag.
Ik was moe want ik had al wat vluchten gemaakt.
Het was een warme zomerdag en had niet zo goed gegeten en gedronken

Toen een groepje nog één keer met de gondel naar boven ging besloot ik toch mee te gaan en te vliegen.
Drinken doe ik straks wel.
Iets met wat we nu FOMO noemen.

Het weer sloeg om, de wind draaide, en ik maakte een verkeerde inschatting.
In plaats van tegen de wind in te landen, ging ik met de wind mee.
Ik wist dit wel (ratio) en toch besloot ik braaf te doen wat ik van mijn teacher had geleerd.
Je vliegt zo aan, maar daar je achtjes en land dan in het midden van het landingsveld.
En ik...
Ik vloog precies zo aan, en negeerde mijn eigen wijsheid nu het weer veranderde.

Maar met de wind mee landen...
Zo vergroot je de snelheid, je zinkt sneller en .... ik landde via een boom op de grond.,
De klap was hard. Mijn rug brak.

Het mooie is dat mijn lichaam zich binnen een seconde scande en ik wist het gelijk.
Ik voel mijn voeten nog! Oh, dit komt goed gelukkig heb ik geen dwarleasie
En is wist ook 'mijn rug is f#cked'
De vraag was alleen 'hoe erg'?

In één moment werd vrijheid ingeruild voor pijn en kwetsbaarheid.
Helemaal afhankelijk van de hulp die gelukkig snel kwam. Want ik lag daar en kon niets.

Met de helikopter werd ik naar het ziekenhuis in Innsbruck gebracht.

HET ZIEKENHUISBED; WAAR DE ECHTE LESSEN BEGONNEN
In dat ziekenhuisbed begon een ander soort reis. En daar kwamen de lessen die ik vandaag de dag nog steeds draag.

1. Het is je eigen verantwoordelijkheid

Het is makkelijk om de schuld te geven aan het weer, het materiaal of zelfs een docent. Maar uiteindelijk ben jij degene die beslist.
In de lucht en in het leven.

Dat inzicht is soms pijnlijk, maar ook bevrijdend: als het mijn verantwoordelijkheid is, ligt de kracht om te veranderen ook bij mij.

2. Je hebt maar één lichaam

Ik realiseerde me: misschien word je 70, 80, 90 of zelfs 93 jaar oud… maar je hebt maar één lichaam om dat hele leven mee te doen. En dat lichaam verdient zorg, liefde en respect. In het ziekenhuis kon ik niet weglopen van dat feit. Mijn rug werd mijn zwakke plek, maar tegelijk mijn leermeester. Ook nu nog voel ik als eerste aan mijn rug als ik 'teveel hooi op mijn vork neem' of te snel wil. Aan mij de kunst van het luisteren toe te passen en mijn gedrag aan te passen.
'Luister naar het fluisteren van je lichaam, zodat het niet hoeft te schreeuwen'.

3. Mindset in plaats van spieren

Normaal ging ik sporten als ik me klote voelde.
Stress en spanning eruit gooien.
Hardlopen, fitness, boksen, spinning, zweten, dat was mijn manier om emoties te 'reguleren'.
Maar vast in een ziekenhuisbed kon dat niet.

En daar ontdekte ik: ik moest mijn mind inzetten. Ademhaling, meditatie en mindfulness werden geen luxe, maar noodzaak. Het waren de tools die me overeind hielden toen mijn lichaam dat niet kon.

4. Body, Mind & Soul: een heilige driehoek

Wat ik leerde was dat deze drie niet los van elkaar bestaan:

Mijn lichaam gaf aan waar de grens lag.
Mijn mind gaf me veerkracht en vertrouwen.
Mijn ziel gaf betekenis aan de pijn en de weg vooruit.

Alle drie zijn onmisbaar. Raakt er één uit balans, dan voel je dat in alles.

WAAROM IK DIT MET JE DEEL

Misschien heb jij geen gebroken rug.

Maar misschien herken je wel dat je te weinig luistert naar je lichaam.

Dat je je eigen grenzen overschrijdt. Dat je altijd maar doorgaat.

Mijn verhaal is een uitnodiging:

Neem verantwoordelijkheid voor de keuzes die jij maakt Op welke punten in jouw leven nu mis je vuur, sparkle of joy? Waar voelt het zwaar en traag? Wat kan jij (vandaag) doen om beweging te brengen in dit alles? Welk deel is jouw aandeel hierin?
Luister naar je lichaam . Je hebt er een hier op aarde én er zit zó veel wijsheid in. PLUS zorg er goed voor. Je hebt er maar eentje van. Je kan niet zo maar een nieuwe kopen.
Zet je mind bewust in. Juist op de momenten dat je lichaam niet mee wil. Met een positieve mindset geraak je ver.
Vergeet je ziel niet want zonder betekenis raak je snel de weg kwijt. EN! Ga nooit sneller dan je beschermengel vliegen kan.

INZCHTSOEFENING: HOE ZORG JIJ VOOR JE BODY MIND SOUL?

Mijn verhaal gaat misschien over een gebroken rug, maar de kern is universeel: je hebt maar één lichaam, één leven, en je bent zelf verantwoordelijk voor hoe je ermee omgaat.

Sta eens even stil en vraag jezelf dit:

Body : Wanneer gaf je lichaam jou voor het laatst een duidelijk signaal dat je te ver ging (vermoeidheid, pijn, spanning)? Heb je daar toen écht naar geluisterd?
Mind : Wat doe jij om je gedachten tot rust te brengen na een drukke dag? Grijp je altijd naar “doen” (werken, sporten, scrollen), of neem je soms ook de tijd om gewoon stil te zijn?
Soul : Waar verlang je diep vanbinnen naar, maar schuif je steeds voor je uit? Welke kleine stap zou je vandaag kunnen zetten om dichter bij dat verlangen te komen?

✍️ Schrijf je antwoorden voor jezelf op en ben eerlijk bent naar jezelf.

Heb jij een vraag?

Dan maak ik er een blog over! Stuur me een DM of mail me op nathalie@nandita.nl

Volg ook mijn praktische video's op TikTok of FB of Insta