HET BESLUIT TE GAAN LOPEN
Ben je nieuw hier? Kijk zeker ook naar mijn UIT-knop bundel
Jouw dromen beginnen bij stilte. Zet je uit-knop aan.
Jouw dromen beginnen bij stilte. Zet je uit-knop aan.
Soms neem je een besluit dat je leven meer kleur gaat geven, nog voor je het zelf weet.
Voor mij was dat het moment dat ik besloot om naar Santiago de Compostela te lopen.
Voor mij was dat het moment dat ik besloot om naar Santiago de Compostela te lopen.
Ik had veel gereisd. Van India tot Nepal, van tempels tot trekkings, brak mijn rug, mediteerde en voelde me stiekem moe van steeds weer keuzes maken.
Paragliden? Een nieuwe trekking? Nog een spirituele plek? Ik verlangde naar eenvoud.
En er speelde meer: het ging in die tijd niet goed met mijn moeder.
Ik wilde dichterbij zijn, niet aan de andere kant van de wereld.
En toen dacht ik aan een vriend van me uit Den Bosch, die nu op Mallorca woont en me vertelde over een deze route.
Santiago kun je gewoon lopen, vanuit Nederland. En als er iets gebeurt, dan ben ik zo terug.
Paragliden? Een nieuwe trekking? Nog een spirituele plek? Ik verlangde naar eenvoud.
En er speelde meer: het ging in die tijd niet goed met mijn moeder.
Ik wilde dichterbij zijn, niet aan de andere kant van de wereld.
En toen dacht ik aan een vriend van me uit Den Bosch, die nu op Mallorca woont en me vertelde over een deze route.
Santiago kun je gewoon lopen, vanuit Nederland. En als er iets gebeurt, dan ben ik zo terug.
Dus ik besloot: ik ga. Zonder groot plan, zonder maandenlange voorbereiding.
Ik dacht, hoe moeilijk kan het zijn etappes van 20 km, als je er gemiddeld vijf per uur loopt.
Ik dacht, hoe moeilijk kan het zijn etappes van 20 km, als je er gemiddeld vijf per uur loopt.
Start in Geldrop: met grote mond en blaren
Ik begon in mijn geboortedorp Geldrop. Uitgezwaaid, rugzak op mijn rug, bergschoenen aan mijn voeten, klaar voor mijn eerste etappe. Ik liep via Heeze en Leende richting Walik, waar ik die eerste avond bij mijn oom en tante zou slapen.
En eerlijk? Al op het Bogaardeind in Geldrop dacht ik: holy moly… dit gaat wel héél langzaam.
Waar je normaal met de auto of fiets in een paar minuten ergens bent, doe je nu eindeloos lang over. Daar liep ik dan, met mijn afritsbroek, mijn bergschoenen en een rugzak die veel te zwaar was.
Waar je normaal met de auto of fiets in een paar minuten ergens bent, doe je nu eindeloos lang over. Daar liep ik dan, met mijn afritsbroek, mijn bergschoenen en een rugzak die veel te zwaar was.
Die eerste avond was gezellig: eten en slapen bij mijn oom en tante. Maar de dag erna? Mega spierpijn. Blaren. En het gevoel 'waar heb ik met mijn grote mond nu weer JA tegen gezegd?' Een deel in mij vond het niet zo'n strak plan en wilde liever stoppen.
Spullen terugsturen in Namur: lichter lopen, lichter leven
Het voordeel van starten in de buurt van Eindhoven is dat je zo in Postel bij de Abdij bent en erna al in Belgi:ë bent.
Dat geeft wel een lekker gevoel!
Na een paar dagenliep ik Namur (Namen) binnen.
Tegen die tijd had ik geleerd: die bergschoenen waren véél te stug. Mijn rugzak te zwaar. Ik had spullen bij me die ik helemaal niet nodig had.
Dat geeft wel een lekker gevoel!
Na een paar dagenliep ik Namur (Namen) binnen.
Tegen die tijd had ik geleerd: die bergschoenen waren véél te stug. Mijn rugzak te zwaar. Ik had spullen bij me die ik helemaal niet nodig had.
Dus ik kocht flexibele wandelschoenen en stuurde een deel van mijn bagage terug naar huis. Dat voelde niet alleen letterlijk lichter, maar ook symbolisch: hoe vaak sjouwen we niet allemaal rond met ballast die ons eigenlijk niet dient?
Mezelf getrakteerd op een lekkere maaltijd in deze gave stad, naar het hostel en de dag erna weer door met stukken minder ballast.
Het ritme van de weg: eenvoud en vertraging
Gaandeweg vond ik mijn ritme en begon zelfs te genieten van de vertraging, weinige prikkels en de eenvoud van de dag.
De enige vragen waren 'tot welke plaats loop ik vandaag en waar slaap ik dan?' en 'waar is er een winkel om eten te kopen?'
Ochtenden begonnen met mijn tentje inpakken, een simpel ontbijtje, en een blik op de kaart om te zien waar de bakker open zou zijn. Eenvoudige maaltijden, voedzaam genoeg om verder te lopen. En... elke dag een stuk pure chocola. Dat zorgt voor goede energie en smelt niet zo snel.
Avonden eindigden vaak moe maar voldaan, soms in een Albergue, soms in mijn tent in het bos, weiland of gemeente camping. Een andere keer in een Gite of bij mensen thuis.
De enige vragen waren 'tot welke plaats loop ik vandaag en waar slaap ik dan?' en 'waar is er een winkel om eten te kopen?'
Ochtenden begonnen met mijn tentje inpakken, een simpel ontbijtje, en een blik op de kaart om te zien waar de bakker open zou zijn. Eenvoudige maaltijden, voedzaam genoeg om verder te lopen. En... elke dag een stuk pure chocola. Dat zorgt voor goede energie en smelt niet zo snel.
Avonden eindigden vaak moe maar voldaan, soms in een Albergue, soms in mijn tent in het bos, weiland of gemeente camping. Een andere keer in een Gite of bij mensen thuis.
En het mooiste: ik leerde vertragen. Waar je met trein of auto in een paar uur door landen zoeft, kost lopen dagen. En juist die traagheid bracht me dieper in verbinding met mezelf. Ik zag details die je anders mist: bloemetjes langs de weg, mieren die druk bezig waren, de stilte van een veld.
Door te vertragen kwam ik dichter bij mijn innerlijke wijsheid. Ik wist vaak instinctief welke kant ik op moest, gewoon door naar de zon te kijken.
Vézelay: geraakt door een zegen
Een van de meest bijzondere momenten vond plaats in Vézelay.
Daar bezocht ik een pelgrimsmis. Er waren niet veel pelgrims waardoor het nóg dieper binnenkwam. Die dag kreeg ik als enige persoonlijk de pelgrimszegen.
De nonnen, hun witte gewaden, het gezang dat als engelenmuziek door de kerk zweefde. Het raakte me diep.
Het deed me zó enorm denken aan mijn oma. De kerk, het geloof waren groots voor haar. Het gaf haar steun bij dat wat zij te dragen had in haar leven.
Ikzelf heb als puber écht weerstad gevoeld tegen 'het instituut de kerk' en hier, nu, in deze kerk bleven de tranen stroomden.
Het was alsof ik gedragen werd, alsof dit pad niet alleen door mij gelopen werd, maar ook voor mij geopend werd.
Plus het besef dat al honderden jaren mensen de weg liepen die ik nu liep.
Het deed me zó enorm denken aan mijn oma. De kerk, het geloof waren groots voor haar. Het gaf haar steun bij dat wat zij te dragen had in haar leven.
Ikzelf heb als puber écht weerstad gevoeld tegen 'het instituut de kerk' en hier, nu, in deze kerk bleven de tranen stroomden.
Het was alsof ik gedragen werd, alsof dit pad niet alleen door mij gelopen werd, maar ook voor mij geopend werd.
Plus het besef dat al honderden jaren mensen de weg liepen die ik nu liep.
De ontmoetingen onderweg
Onderweg ontmoette ik talloze mensen.
Mensen die mijn waterfles bijvulden en me nog een stuk fruit uit eigen tuin meegaven.
Een man die zo'n 10 kilometer met me opliep en met wie ik mooie gesprekken had.
Een dame die me 5 euro gaf om bij de bakker iets lekkers te halen. Wel met de vraag of ik bij aan komst in 'Jean Jacques de Compestelle' wil bidden voor haar dochter. Haar dochter heeft kanker.
Mensen die mijn waterfles bijvulden en me nog een stuk fruit uit eigen tuin meegaven.
Een man die zo'n 10 kilometer met me opliep en met wie ik mooie gesprekken had.
Een dame die me 5 euro gaf om bij de bakker iets lekkers te halen. Wel met de vraag of ik bij aan komst in 'Jean Jacques de Compestelle' wil bidden voor haar dochter. Haar dochter heeft kanker.
Thomas, 'de Belg' en Julie die in Zwitserland begonnen was.
Ze raakten me allemaal.
Soms mensen die “alleen maar” de laatste honderd kilometer deden. Eerst vond ik dat lastig: hun rugzak werd vervoerd, hun hotels geboekt. Mensen die de zware bergetappes de bus namen.
Wat vond ik daar van?
Was dat wel écht pelgrimeren?
Totdat ik besloot eens een gesprek aan te gaan en hun verhalen hoorde.
Een vrouw die terminaal ziek was en de tocht per se één keer gemaakt wilde hebben. Iemand die eigenlijk met zijn partner had willen lopen, maar nu alleen ging omdat die partner was overleden. Ze hadden te lang gedacht.
Toen besefte ik: je weet nooit wat een ander draagt.
Ze raakten me allemaal.
Soms mensen die “alleen maar” de laatste honderd kilometer deden. Eerst vond ik dat lastig: hun rugzak werd vervoerd, hun hotels geboekt. Mensen die de zware bergetappes de bus namen.
Wat vond ik daar van?
Was dat wel écht pelgrimeren?
Totdat ik besloot eens een gesprek aan te gaan en hun verhalen hoorde.
Een vrouw die terminaal ziek was en de tocht per se één keer gemaakt wilde hebben. Iemand die eigenlijk met zijn partner had willen lopen, maar nu alleen ging omdat die partner was overleden. Ze hadden te lang gedacht.
Toen besefte ik: je weet nooit wat een ander draagt.
Je kunt aan de buitenkant niet zien waarom iemand een bepaalde keuze maakt.
En het maakte mij milder naar hen, en ook naar mezelf.
En het maakte mij milder naar hen, en ook naar mezelf.
Lessen van de weg
2500 kilometer in 89 dagen.
Mijn weg naar Santiago leerden me lessen die ik nog elke dag meedraag:
Mijn weg naar Santiago leerden me lessen die ik nog elke dag meedraag:
- Vertragen verbindt. Door langzaam te gaan verbind je makkelijker met je zelf. De ruis valt weg. Je ziet meer, in jezelf en van de wereld om je heen.
- Lichter is fijner. Of het nu je rugzak is of de ballast in je leven, je hoeft niet alles mee te dragen. Gooi (oude) ballast eruit, dat wat niet van jou is, doe je rugzak eens af en gebruik 'm als rugleuning.
- Kleine stappen brengen je ver. Stap voor stap. Dag voor dag. Etappe na etappe. Voor je het weet heb je honderden kilometers gelopen. Zo werkt het ook met je dromen en doelen. Breek je dromen op in haalbare doelen vier het als je een tussenstap behaald hebt. Zo voelde het overweldigend om het België bord te zien, het Frankrijk en Spanje bord. Die euforie, de blijdschap en de trots. Ik gun het je in daily life.
- Mildheid opent harten. Je weet nooit wat een ander meemaakt. Wees mild. Naar jezelf én naar de ander. Oordeel niet, ga liever in gesprek.
Mini-opdracht voor jou
Mijn verhaal gaat misschien over een pelgrimstocht, maar de lessen gelden voor iedereen.
- Waar draag jij onnodige ballast mee? Iets in je agenda, je werk, je gedachten? Wat kun jij terugsturen naar “huis” om lichter te leven?
- Waar kun jij vertragen? Waar jaag je jezelf op, terwijl je eigenlijk meer zou voelen en zien als je stap voor stap ging?
- Waar kun je milder zijn, voor jezelf of voor iemand anders? Is er een specifieke setting, een persoon in het bijzonder? Mildheid geeft ruimte in je eigen hart. iets met 'Metta'
📓 Schrijf dit eens op. Misschien ontdek je dat je eigen “Santiago” dichterbij is dan je denkt.
Heb jij een vraag?
Dan maak ik er een blog over! Stuur me een DM of mail me op nathalie@nandita.nl
0 Comments